Zweethut

Zweethut

 

Na twee jaar het jaarprogramma van 365 dagen succesvol met veel plezier en succes te hebben gevolgd, doe ik dit jaar mee met het exclusieve verdiepingsjaar, ook wel het  Diamondprogramma genoemd.
Naast de live-dagen van het reguliere programma, hebben wij verschillende verdiepingsdagen en de eerste daarvan was een zweethutceremonie.
In deze blog deel ik je mijn ervaringen van deze bijzondere dag.

In de zweethut.
Hutje mutje op elkaar.
In deze oeroude traditie wordt de hut ook wel de baarmoeder van de aarde genoemd.
Ik kan mij niet meer herinneren hoe het was om in de baarmoeder te zitten, maar ik vind het een bijzonder mooie metafoor.
Al is het er niet per se plezierig en gemakkelijk.

 

Plaatsnemen in de hut
Voordat we de hut in gaan, lopen we er een cirkel omheen en erkennen we de vier windrichtingen. We spreken de woorden ‘Mitakuye Oyas’in’ uit, wat ‘al mijn verwanten’ betekent. We zingen gezamenlijk ‘ik ben er en ik luister’. Het schept een band en een veilige setting.
Ik heb alleen nog een omslagdoek om mij heen en zodra ik in de hut ben, doe ik deze af om hierop te gaan zitten. Iedereen is naakt – waar je overigens niks van ziet want het is pikkedonker. Eenmaal in de hut wordt er niet meer gesproken, behalve door de watergieter; de leider van de hut. 

 

Een geraamte van wilgentakken en wikke wollen dekens
De hut is gemaakt van een geraamte van wilgentakken met daaroverheen dikke wollen dekens van schapenvacht. Met vijftien mannen en vrouwen is het best proppen.
Het is er krap, ik kan mij amper bewegen. Mijn knie drukt tegen m’n buurvrouw links en de voet van degene rechts prikt ik m’n zij. Het schijnt erbij te horen.
Al snel vergeet ik het opgepropte gevoel, wanneer ik vanuit mijn positie via de ingang het heilige vuur zie. Daar waar de stenen worden opgewarmd.

 

Windrichtingen, seizoenen en voorouders
Het is een heel ritueel. De stenen staan voor de windrichtingen, de seizoenen en onze voorouders. Ze worden als het ware opgeroepen en elke steen wordt verwelkomd met wat tabak. Het vuur staat voor het mannelijke, het krachtige, de hut staat voor het vrouwelijke, het beschermende.Op een een traditionele manier worden ze één voor één de hut binnengedragen door de firekeepers, op instructie van de watergieter. In de hut worden de stenen op hun plaats gehouden door herten hoorns of sterke takken.

 

Een sauna in het driedubbele kwadraat
“TSHHHHH” klinkt het wanneer er water op de bloedhete stenen wordt gegoten. De enorme hitte die vrijkomt maakt dat rechtop zitten bijna ondraaglijk wordt. Temperaturen van een sauna in het driedubbele kwadraat. Pijnscheuten in m’n schouders alsof ik door een adelaar word gegrepen.
Rechtop zitten is te heet.
Ik buig naar voren om te kunnen ademen en voel een lichte verkoeling van de koude ondergrond.

 

Naar binnen keren
Zoals ik al eerder beschreef, is zo’n ronde in de hut intens.
Het is er pikkedonker, heet, pijnlijk en regelmatig ook confronterend.
Het is de uitnodiging om te luisteren naar wat zich van binnen aandient. Dingen die van binnen al langer spelen, maar waar ik in het dagelijks leven lang niet altijd bewust bij stil sta.

Gedurende de dag worden er meerdere rondes gedaan, welke ongeveer 20 minuten duren.
Tijdens zo’n ronde gaat de hut dicht en is het er pikkedonker. We praten niet maar we zingen of zijn stil. In principe is het niet de bedoeling dat je tussentijds de hut uitgaat. Mocht je het echt te moeilijk hebben, dan mag je op goedkeuring van de watergieter de hut verlaten.

 

Een spiritueel dingetje
Zo’n zweethutceremonie is best een spiritueel dingetje en is dan ook niet voor iedereen weggelegd. Het is natuurlijk ook maar in hoeverre je ervoor open staat.

Kenmerkend voor mij is dat ik mij stoor aan een aantal mensen die eruit willen. Ik denk dan bij mezelf: stel je niet aan.
Het is m’n eer te na om mij toe te geven aan de pijn en het ongemak.
Ergens is dit natuurlijk een krachtige eigenschap. Ervoor gaan, door te zetten, ook als het even niet zo gemakkelijk is.

Op die manier kan ik bergen werk verzetten. 

 

M’n kracht is m’n zwakte
En tegelijkertijd werkt het in veel gevallen tegen me. M’n kracht is tegelijker m’n zwakte.
Een valkuil waar ik nog iets te vaak in stap.
Ik ga dan over m’n grenzen, net iets te lang door wanneer ik eigenlijk al teveel heb gedaan.
Ook het niet kwetsbaar op durven stellen en continue de controle willen houden is zowel een positieve eigenschap maar een beperking wanneer ik erin doorsla..

 

De zweethut herinnert mij eraan dat ik meer mag overgeven aan mijn vrouwelijke en zorgzame kant. Dat ik mag leunen. Dat ik de teugels soms wat losser mag laten en kan vertrouwen dat het allemaal wel goed komt.
En ook: dat ik om hulp mag vragen, dat ik niet alles alleen hoef te doen.

Ik kan je zeggen: het is een bijzondere ervaring, zo’n zweethut.
Nogmaals: het is niet voor iedereen weggelegd. Het is er eentje in de categorie van ‘buiten je comfortzone’.

 

Heb jij weleens een zweethutceremonie gedaan? En hoe vond je dat?
Of overweeg je het om eens te gaan doen? Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust!

 

1 reactie op “Zweethut”

  1. Mooi blog!

    Ik had altijd al iets meer “beeld” ervan willen hebben hoe dat nou precies in z’n werk gaat.
    Je hebt t heel gedetailleerd beschreven en mooi dat je deelt wat er in je omgaat op zo een moment.

    Ik sla denk ik voorlopig nog even over 😉
    Maar wat knap dat je dit hebt gedaan!
    Mooie inspiratie.

    Liefs,
    Ferrina

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Elisa Bergheger Coaching draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders