Ayahuasca - Elisa Bergheger Coaching
Blog foto

Ayahuasca

In deze blog deel ik mijn ervaringen van mijn ayahuasca ceremonies.

 

Over m’n eerste ervaring:
“De ceremonie start met het openingsritueel, we roepen de windrichtingen op en schenken een kopje Ayahuasca als offer, buiten aan de aarde.
Dan volgt de rapé die in mijn neus wordt geblazen. Het is even kort heftig en daarna best een lekker gevoel. Alsof alles open gaat.
Kort daarna wordt ik erg duizelig en misselijk. Ik begin te zweten en voel me niet goed worden. Dat neemt gelukkig wel langzaam weer af, maar niet helemaal.
Ik ben daardoor erg bang voor het zelf drinken van de ayahuasca en begin zelfs te twijfelen of ik het wel moet gaan nemen.

 

De eerste ronde gaat van start. Iedereen heeft zijn of haar drankje al gehaald. Ik ben de enige die nog niets heeft gehad en ik twijfel. Ik wil niet ziek worden en ben allang blij dat de duizeligheid weer iets afneemt.
Ik besluit toch één glas te nemen maar moet huilen van de spanning”.

 

Zoals je misschien kunt begrijpen was m’n eerste ayahuasca-ceremonie niet zo’n succes. Ik was vooral heel misselijk en had af en toe wel het idee er iets van te merken, maar ik ben er niet echt volledig ingekomen.

 

Ayahuasca is een plantmedicijn dat voornamelijk uit de Amazone komt.
Ik was nieuwsgierig naar hoe zoiets zou gaan en wat het mij wellicht voor inzichten kon geven.
Inmiddels heb ik twee ceremonies meegedaan. De eerste was niet zo’n succes, ik ervaarde ‘de reis’ maar amper. M’n nieuwsgierigheid was dusdanig gewekt dat ik wel voor een vervolg ben gegaan. In deze blog deel ik m’n ervaringen van beide ayahuasca ceremonies.

 

Lange tijd had ik dan ook bedacht dat zo’n ceremonie met ayahuasca niks voor mij zal zijn. All ben ik sindsdien wel benieuwd geweest naar hoe het zou zijn als ik wél helemaal in de ‘trip’ zou zitten. Ik ben ook zo nieuwsgierig naar ‘wat er nog meer’ is en ook waar bepaalde blokkades bij mij vandaan komen en waarom ik altijd zo overdreven de controle wil houden.
En overall was ik gewoon heel nieuwsgierig naar wat ik allemaal nog meer zou tegen kunnen komen op zo’n ‘innerlijke reis’.

 

Toen een vriendin van mij vertelde dat ze een privé sessie had gedaan, werd er iets bij mij getriggerd. Ik dacht: misschien moet ik dat eens gaan proberen.
Ik ben namelijk nogal snel afgeleid en tijdens zo’n ceremonie gebeurt er ook veel om je heen. Bij een privé sessie zou al die afleiding er niet zijn, wat mij wellicht zou kunnen helpen het meer en beter te ervaren.

 

Ik ben op de geadviseerde website gaan kijken en toen voelde ik: “Ja, dit moet ik gewoon gaan doen”. Met de leidster van deze ceremonies maakte ik een afspraak voor een privé ceremonie.

 

Nou. Pfoe.
Dit was me de reis wel.

 

Al na een kwartier zat ik er middenin. Ik had geen controle meer over m’n hele lichaam. Alsof ik verlamd was. Als een soort blok beton. Ik kon amper bewegen en hier raakte ik ook enigszins van in paniek. Ik kon niks meer, een heel onprettig gevoel.

 

Uiteindelijk lukte het me om me er volledig aan over te geven. Het los te laten.
Ik ging liggen en liet het over me heen komen.
Er stond een achtergrondmuziekje op en deze leek wel overal om mij heen te horen. Alsof ik een soort driedimensionale geluidsbox lag.

 

M’n lichaam reageerde soms heel heftig, van samentrekkingen in m’n maag tot schokkende benen. Dit wisselde zich af met af en toe een vlaag van bewustzijn van hoe ik daar lag. M’n lichaam voelde zwaar en ik moest ook continue gapen.

 

Dan weer zag ik allerlei patronen en kleuren. Niet echt duidelijk te traceren vormen, heel veel vage beelden. En dan waren daar de samentrekkingen weer.
M’n zware lichaam.
Het gapen.
En dan weer de kleuren en patronen.

 

Alsof ik in een soort loop zat.

 

Ik dacht: “Hou op! Ga gewoon uit. Ik wil weg uit m’n hoofd. Al die plaatjes en ZOVEEL gedachten tegelijkertijd. Het gaat alle kanten op… Stop!”

 

Ik wist compleet niet meer wat de realiteit was.
Soms kwam er een vlaag van besef dat ik in dat bed lag.
En tegelijkertijd kon ik wel een gesprek met de leidster voeren.
Ik deelde met haar dat ik te ver heen was, alsof ik niks kon.
Ze stelde voor een tweede ronde te drinken.
Ondanks dat ik amper kon zitten, zat ik toch ineens met een glas in m’n handen.
En zo dronk ik m’n tweede glas.

 

Daarna moest ik heel hard lachen. Het gespin van de kat klonk ineens intens dichtbij klonk. Een slappe lach uitbarsting om het gespin van een kat. Alsof het de grappigste zaak van de wereld was.
Zo bijzonder hoe alle emoties zich zo continue afwisselen en je alle kanten op laten slingeren. Van boosheid, frustratie en verdriet naar de slappe lach.

 

Elke keer dacht ik weer: ik geef me er aan over.

 

Het liggen voelde fijn. Af en toe belandde ik in een slaap-achtige staat. Dat was best prima, maar het duurde me allemaal veel te lang. Tegelijkertijd maakte ik me ook ongerust of we wel op tijd klaar zouden zijn. Of ik niet teveel van haar tijd in beslag nam en ook of degene die mij op zou halen niet allang al stond te wachten.
Zoals ik al zei: de controle zit diepgeworteld…

 

Op een gegeven moment raakte ik lichtelijk gefrustreerd. Ik had er geen zin meer in.
Ik wist niet meer waar ik was en ik wilde er gewoon heel graag uit.
Ik wilde vasthouden aan de korte momenten dat ik wél besef had van waar ik was.

 

Daar was weer die loop. De afwisseling tussen het willen controleren en de overgave.
Dat is zoiets geks dat zich tijdens zo’n sessie blijft herhalen.

 

De overgave lukte me deze tweede keer een stuk beter dan tijdens m’n eerste ceremonie. Toen wist ik natuurlijk ook nog totaal niet wat me te wachten stond en had ik ondanks de fijne begeleiding toch teveel afleiding van de andere mensen.
Ik was dan ook blij met de keuze die ik had gemaakt om deze privé sessie te boeken.

 

De leidster en ik hadden soms een soort van gesprekken. Waarvan ik niet echt heel bewust was van wat ik zei, maar blijkbaar kan je op onbewust niveau alsnog een hoop dingen vertellen. 😉

 

Toen kwam ineens het besef dat ik tot op zo’n intens diep niveau de controle wil proberen te houden. Dat ik het zo lastig vind om dat totaal los te laten.

 

Dit inzicht raakte me. Ik werd er emotioneel van dat ik diep in mij zoveel controle heb. Graag zou ik dit anders zien. Losser. Vrijer. Durven te leven in meer vertrouwen, ontspanning en overgave.

 

Met dit nieuwe inzicht leek het alsof het rustiger werd.
En toen kwam ook de ceremonie kwam tot een einde.

 

Al was ik nog behoorlijk in de war toen ik uiteindelijk werd opgehaald.
Ik wist nog steeds niet goed wat nou werkelijkheid was, of dat ik nog steeds in die trip zat.

 

 

M’n Sterrenbeeld is een stier. Die zijn heel gegrond. Het typeert ergens ook wel m’n controlerende eigenschappen. Want zo’n trip als deze, die toch wel vrij zweverig is, daarbij wordt de vastigheid van een stier behoorlijk op de proef gesteld.
En ondanks dat blijft zo’n innerlijke reis, waarbij je diep je onbewuste induikt en alle controle hebt los te laten, me fascineren en intrigeren. 

 

 

De dag erna werd ik wakker, in m’n eigen bed.
Ik voelde ineens heel bewust hoe ik daar in bed lag.
Ik was toen zó blij dat ik de vogeltjes hoorde fluiten.
En ik wist toen ook: Yes ik ben er weer! Terug in de realiteit. En dit nooooit meer!

 

Na de reis had ik nog 24 uur lang last van een soort lichte stuiptrekkingen. De begeleidster zei dat de fysieke stuiptrekkingen een ontlading zou kunnen zijn van een trauma. Dit koppel ik aan een ervaring van mij als klein meisje, waar ik bij een operatie een grote hoeveelheid bloed ben verloren. Dieren doen dit bijvoorbeeld ook door het schudden na een gevecht of angst: om zich te ontdoen van de stress en spanningen. Of de stuiptrekkingen en het trauma met elkaar te maken hebben, dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar het zou zomaar kunnen. Misschien kom ik daar pas over een veel langere tijd achter.

 

De dag na de ceremonie voelde ik me lamgeslagen.. Zelfs douchen was een opgave.
Langzaamaan voelde ik me weer terugkomen in m’n fysieke lichaam.
Wat ik vooral merkte was dat ik behoefte heb aan vertraging.

 

Ik denk dat zo’n ceremonie je altijd iets brengt. Ondanks dat je misschien iets anders had verwacht. Dat vind ik het mooie aan Ayahuasca:: omdat het op zo’n onbewust niveau gaat. Vaak denken we dat we op een bepaald vlak iets te doen hebben, om daar te leren, maar dit is veelal op rationeel niveau.
Terwijl zo’n ceremonie, zo’n reis, je kan laten zien wat er voor onderliggende boodschappen zijn. Om te kijken wat er éigenlijk echt nodig is.

 

 …..

 

Nu, een maand later: voel ik wel weer de nieuwsgierigheid terugkomen: door het grote verschil tussen de eerste en tweede keer, dat ik al zoveel stappen daarin heb gezet qua het loslaten van de controle. Ik ben benieuwd hoe een volgende ceremonie, een volgende reis me zou bevallen en wat ik dan weer allemaal mag tegenkomen en ervaren.  

 

 

Ik kan het je zeker aanraden wanneer je jezelf op een dieper, onbewust niveau wilt leren kennen. Het vraagt om de nodige dapperheid: om het stuk aan te kijken wat gezien heeft te worden, iets dat lang niet altijd even makkelijk is!
Het is zeker niet voor watjes, al geloof ik er wel in dat je krijgt wat je aan kunt en nodig hebt.

 

De tijd zal het leren of ik ooit nog eens een ceremonie ga doen 🙂 

 

Mocht je hierover nog vragen hebben, stuur mij dan gerust een berichtje.

 

24 reacties op “Ayahuasca”

  1. Hey Elisa,

    Interessant om je ervaring te lezen. Het lijkt mij ook erg boeiend. Waar heb jij dit gedaan? Heb je misschien een website of emailadres voor me?

  2. Dag Elisa, fijn dat je jouw ervaringen zo uitgebreid verwoord hebt.
    Ik hoor ook graag waar je de ceremonie ondergaan hebt en wat de kosten waren.

  3. Hi Elisa,

    Geweldig dat je zo je verhaal deelt.
    Ook ik zou graag willen weten waar je de privé ceremonie gedaan hebt?
    Alvast bedankt.

    1. Het Elisa een zeer boeiend verhaal, leuk om te lezen.
      Waar ben je geweest? Ik zoek me rot. Voor mij belangrijk dat het de drank is zoals die hoort. En de locatie moet prettig voelen. Ik heb geen zin in huis tuin en keukenpraktijken.

  4. Heey wat mooi dit!
    Ik wil super graag weten waar je dit hebt gedaan aangezien ze dit niet veel meer doen plus namaak ayahuasca in de omgang is

    Liefs

  5. Dag Elisa,

    Zie nu pas je ervaring, dat spreekt mij aan, heb zelf ook een eerste sessie gehad, thuis prive en herken de voorzichtigheid daarvan, ook ik was toen wat terughoudend of voorzichtig omdat je niet wist wat je te wachten stond. Wilde aanvankelijk nu een tweede reis gaan maken maar de dame (sjamaan) is gestopt. Wellicht heb je voor mij het adres waar jij je privé ceremonie hebt beleefd, zou je dankbaar zijn indien je dit wil toe mailen.

    Vriendelijke groet,

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Elisa Bergheger Coaching draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders